Begin vorig jaar was er kortdurend een geweldige opleving van de interesse voor onze landelijke politiek. Dat werd zonder enige twijfel veroorzaakt door het verfrissende optreden van Pim Fortuyn. Nu, ruim een jaar na zijn gewelddadige dood, heeft vrijwel iedereen het gevoel dat we teruggevallen zijn in de zompige Hollandse polder van zwetsende politici en karakterloze compromissen.
De gemiddelde landgenoot mompelt veelal moedeloos: „Ik zal straks wel zien waar het schip strandt. We hebben immers toch niks meer vertellen.” Dit betekent in feite het faillissement van onze zogenaamde democratische samenleving. De vraag is dus gewettigd of Nederland eigenlijk nog wel een democratisch land is. Want de democratie in Nederland duurt namelijk precies vijf minuten per vier jaar. Dat is de tijd die we nodig hebben om in een stembureau een rode stip te zetten of een knopje in te drukken achter de naam van een politicus die we meestal niet eens kennen.
Over de verdeling van de regeringsposten, de benoemingen van ministers en het ondergaan van door hen bedachte maatregelen en wetten hebben we geen enkele zeggenschap. We moeten een blind vertrouwen hebben dat alle belangrijke besluiten door competente bestuurders worden genomen. Daarbij dienen we te geloven dat dit allemaal in ons belang gebeurt. De praktijk wijst echter uit dat dit meestal niet het geval is.

Amateurs
Verreweg de meeste politieke benoemingen geschieden op grond van partijpolitieke overwegingen en zeker niet op grond van professionaliteit en vakkennis. Zodoende zijn de laatste twintig jaar nogal wat amateurs benoemd op belangrijke posten. We hebben ministers van Volksgezondheid gehad, zoals Hedy d´Ancona, die zelfs nog geen EHBO-diploma bezaten en die het verschil niet kenden tussen penicilline en aspirine.
Er waren ministers van Defensie die nooit in militaire dienst waren geweest, of die zelfs, zoals Relus ter Beek en Vredeling, antimilitarist waren en die geen onderscheid konden maken tussen een geüniformeerde bioscoopportier en een generaal.
Dat verklaart ook het gemak waarmee politici kunnen overschakelen van het ene naar het andere specifieke vakterrein. Zoals bijvoorbeeld Tineke Netelenbos, die zich met haar tolpoorten onbekommerd op Verkeer en Waterstaat stortte na via het departement van Onderwij s alle leerkrachten de gordijnen te hebben ingejaagd. Dat een minister van Economische Zaken geen economie behoeft te hebben gestudeerd, werd bewezen door Annemarie Jorritsma, die thans even zo vrolijk burgemeester van Delfzijl is geworden. Het kan kennelijk allemaal. Om nog maar te zwijgen over het ministerie van Landbouw en visserij. Om daar de hoogste baas van te worden, hoeft men nooit een boerderij of vissersboot te hebben gezien.
Dat is onder meer aangetoond door Laurens Jan Brinkhorst, die in 2001, tijdens de mkz-crisis, 270.000 gezonde koeien, geiten en schapen liet afmaken omdat er slechts enkele tientallen dieren aan het relatief onschuldige mond- en klauwzeer leden. Voor het grote verdriet voor de getroffen boeren wier levenswerk vaak werd verwoest, had hij geen enkel gevoel.
Zo hebben wij op vrijwel ieder gebied de grootste ellende meegemaakt door de incompetentie van onze zogenaamd democratisch gekozen politici. Onze krijgsmacht is inmiddels gedecimeerd en wordt nog steeds verder uitgekleed. Zowel tijdens de Golfoorlog als in het voormalige Joegoslavië hebben wij op militair gebied ons gezicht verloren. De ramp van Srebrenica is zonder meer terug te leiden naar een catastrofaal regeringsbeleid.
--------------------------------------------------------------------------------

Volgende kolom
Wat betreft de landbouw verdwijnen onze boeren met een snelheid van 90 stuks per week. Jaar in, jaar uit. Niemand doet daar wat aan omdat de vrijgekomen akkers en weiden ideaal zijn voor projectontwikkelaars. Die kunnen er dan afgrijselijke Vinex-wijken en industrieterreinen op bouwen. Ons onderwijs is al jaren ondermijnd door politici die nooit voor de klas hebben gestaan en die vermoedelijk hun eigen schooljeugdfrustraties wilden uitleven op kosten van onze jongere generaties.
Hoewel er op Justitie altijd wel een echte jurist werd benoemd, hebben opeenvolgende ministers zich vooral laten leiden door wat men in het linkse jargon „het maatschappelijk draagvlak” noemde. Zodoende werden de grote problemen veroorzaakt door de massale instroom van allochtone immigranten systematisch ontkend. Hetzelfde gold voor de groeiende criminaliteit. Het keurmerk voor die karakterloosheid heette ´gedogen. Beleidsfouten op het departement van Volksgezondheid hebben geleid tot de beruchte wachtlijsten en het tekort aan huisartshulp.
Meer dan 60 procent van onze wetten en regels komt niet meer uit Den Haag maar uit Brussel, omdat wij onze nationale identiteit te grabbel hebben gegooid voor de afgod van een verenigd Europa. Zonder enige democratische inspraak is ons de euro door de strot geduwd. Alle lofliederen van bevlogen euro-hallelujazangers zoals Wim Duisenberg en Wim Kok, bleken in een verkeerde toonsoort te staan.

Kostbaar
De euro zou de vrede bevorderen, de economie aanzwengelen, het reizen vergemakkelijken, onze handelspositie verbeteren en een warme Europese eenheid smeden. Het is allemaal niet waar gebleken. De economie is nog nooit zo beroerd geweest, de inflatie is enorm, de prijzen rijzen uit de pan, gezinnen komen in financiële problemen en valuta opnemen in het buitenland kost nog steeds geld. Verder houdt geen enkele munteenheid het uitbreken van een eventuele oorlog tegen. De invoering van de euro was zó kostbaar, dat als we gewoon onze eigen gulden hadden gehouden, wij thans nauwelijks hadden hoeven bezuinigen.
In feite interesseert een verenigd Europa de gemiddelde Nederlander geen fluit. Zeker niet als we binnenkort met Nederlands kapitaal de pensioenen in de aanstormende arme lidstaten moeten gaan helpen financieren. De verwachting is dan ook dat onze pensioenuitkeringen zullen moeten worden verlaagd van 70 tot 50 procent van het laatstgenoten salaris. En daar hebben wij niets over te zeggen gehad. Over welke vorm van democratie praten we eigenlijk?


bron: De Telegraaf.
Wijlen Prof. dr. Bob Smalhout was bekend vanwege zijn onafhankelijke commentaren op de samenleving in ***De Telegraaf***. Zijn columns uit de dramatische periode met Pim Fortuyn zijn nu gebundeld. Een gesprek met diens beoogde minister van Volksgezondheid. "Kok is een van de meest onoprechte mensen die ik ken."

Anno 2021
De affaire Pieter Omtzigt heeft laten zien, dat de huidige "politiek" totaal niets op heeft met mensen/collega's die zich juist inzetten voor de mensen die op hen gestemd hebben!!! Dus Wijlen Pofr.dr. B. Smalhout had een "ver" vooruitziende kijk op de politiek in Nederland.
De POLITIEK moet zich schamen voor dit gezicht van Nederland!