Een oplopende inflatie zal de goudprijs doen stijgen en daarom is goud voor de lange termijn de ultieme verzekering van je vermogen. Dat zegt niemand minder dan Alan Greenspan, voorzitter van de Amerikaanse centrale bank tussen 1987 en 2006, in een interview met de World Gold Council. Hij maakt zich nog steeds grote zorgen over de economie van ontwikkelde landen, omdat de schulden naar een onhoudbaar hoog niveau gestegen zijn.

“We zijn door een lange periode van stagnerende productiviteitsgroei gegaan, vooral in de ontwikkelde wereld. Uitgaven voor sociale verplichtingen drukken de besparingen weg, terwijl die besparingen de primaire bron zijn van nieuwe investeringen. Een daling van de besparingen als percentage van het bbp onderdrukt de bruto kapitaalinvesteringen.” Greenspan wijst daarmee op de daling van de productiviteitsgroei in de ontwikkelde wereld. Die was de afgelopen vijf jaar gemiddeld slechts 0,5% per jaar, tegenover een gemiddelde van 2% per jaar in de periode voor de crisis van 2008. Dat zorgt op termijn voor grote problemen, zoals de dreiging van stagflatie. “Tot op heden zijn loonstijgingen vooral opgevangen door werkgevers, maar als de kosten stijgen zullen de prijzen uiteindelijk moeten volgen. En als je inflatie oplegt aan een stagnerende economie, dan krijg je stagflatie.”

Goud als wereldmunt
Het is geen geheim dat Greenspan als voormalig centraal bankier goud op waarde weet te schatten. In het interview noemt hij goud de ultieme wereldmunt, omdat het edelmetaal wereldwijd geaccepteerd wordt en geen tegenpartij-risico kent. Dat geldt in zekere mate ook voor zilver, dat vroeger op grote schaal gebruikt werd om munten te slaan. “Goud is, net als zilver, een vorm van geld met intrinsieke waarde. Dat is altijd al zo geweest. Niemand stelt de waarde ter discussie, het zijn altijd al waardevolle metalen geweest; al sinds de eerste munten rond 600 voor Christus geslagen werden in Klein-Azië.”

Goudstandaard
Veel economen zien een terugkeer naar de goudstandaard als een achterhaald idee, maar dat is volgens Greenspan niet helemaal terecht. Het einde van de 19e en het begin van de 20e eeuw waren de hoogtijdagen van de goudstandaard, omdat deze periode gekenmerkt werd door lage inflatie en enorme productiviteitsgroei. De goudstandaard ging uiteindelijk ten onder door politiek falen, aldus de voormalig centraal bankier. “Vandaag de dag is er een breed gedragen visie dat de goudstandaard van de 19e eeuw niet werkte. Dat is, denk ik, te vergelijken met het passen van een verkeerde maat schoen, om vervolgens tot de conclusie te komen dat deze niet past. Het was niet de goudstandaard die faalde, het was de politiek. De Eerste Wereldoorlog maakte de vaste wisselkoersen los en geen enkel land wilde de vernedering meemaken van een verlaging van de wisselkoers ten opzichte van de Amerikaanse dollar zoals die in 1913 was. Groot-Brittannië koos er in 1925 uiteindelijk voor om terug te keren naar de goudstandaard en dat aan dezelfde wisselkoers ten opzichte van de dollar als in 1913. Dat was een monumentale fout van Churchill. Het zorgde voor ernstige deflatie eind jaren twintig, waardoor de Bank of England de koppeling in 1931 moest loslaten. Het was niet de goudstandaard die niet functioneerde, maar de koppeling tegen de vooroorlogse wisselkoers. De economische verwoesting die de oorlog met zich had meegebracht maakt die oude wisselkoers totaal onrealistisch”, aldus Greenspan.

Volgens Greenspan zouden we vandaag de dag kunnen terugkeren naar een goudstandaard. We zouden dan niet de enorme schuldenproblematiek hebben die we nu hebben. Volgens hem is de goudstandaard een manier om er zeker van te zijn dat fiscaal beleid niet uit de hand loopt.

Bron: World Gold Council